زندگینامه

Anton Sculean استاد و رئیس بخش پریودونتولوژی دانشگاه برن در سوئیس است. او در سال 1990 از دانشگاه سملوایز بوداپست، مجارستان فارغ‌التحصیل شد و تحصیلات تکمیلی خود را در دانشگاه مونستر در آلمان و کالج دندانپزشکی رویال آرهوس در دانمارک گذراند. او شایستگی علمی خود را از دانشگاه سارلند در هامبورگ آلمان دریافت کرد. پروفسور Sculean جوایز تحقیقاتی زیادی را دریافت کرده است، از جمله جایزۀ Anthony Rizzo از گروه تحقیقاتی پریودنتال انجمن بین‌المللی تحقیقات دندانی (IADR) و جایزۀ IADR/اشترومن در پزشکی پریودنتال ترمیمی. او نایل به کسب دکترای افتخاری از دانشگاه سملوایز بوداپست، مجارستان و دانشگاه Victor Babes در تیمیسورا، رومانی شده است. او نویسندۀ بیش از ۱۶۰ مقاله در مجلات معتبر و جزو هیات سردبیری بیش از ۱۰ مجلۀ دندانپزشکی است. از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۰، پروفسور اسکولین رئیس گروه تحقیقاتی پریودنتال در IADR بود و در حال حاضر رئیس انجمن پریودونتولوژی سوئیس است. علایق تحقیقاتی فعلی وی عبارتند از ترمیم زخم پریودنتال، درمان پریودنتال رژنراتیو و پلاستیک زیبایی، درمان پری‌ایمپلنتیت، درمان با آنتی‌بیوتیک و آنتی‌سپتیک، درمان با لیزر و بیوفیلم‌های دهانی.

اهداف

پیشرفت در زیست‌شناسی سلولی و مولکولی درک ما را از بهبود زخم در بافت‌های مختلف افزایش داده است و پیچیدگی زیاد فرآیندهای درگیر را آشکار کرده است. معمولا، نتایج بهبود زخم را می‌توان با دو ویژگی مشخص کرد؛ ترمیم یعنی تشکیل بافت اسکار که در شکل و عملکرد با بافت‌های اصلی تفاوت دارد و بازسازی یعنی شکل و عملکرد بافت‌های از دست رفته بازسازی می‌شود. شواهد زیادی نشان می‌دهند که رشد پلی‌پپتیدی و عوامل تمایز، پروتئین‌های ماتریس مینا، غشاهای سدی، برخی از گرافت‌های استخوانی و یا ترکیبات مختلف مربوطه ممکن است از بهبود زخم/بازسازی پریودنتال حمایت کنند و محیطی به وجود آورند که منجر به تشکیل بافت جدید شوند و یا بلافاصله آن را القا کنند. علاوه بر این، در حال حاضر آشکار شده است که اگر عوامل مربوط به بیمار و رویکردهای جراحی زیست‌شناختی با هدف افزایش پایداری زخم در نظر گرفته شوند، روندهای بازسازی پریودنتال موفقیت‌آمیز خواهند شد.

اهداف

 این سخنرانی مروری خواهد داشت بر زمینۀ زیست‌شناختی، ملاحظات جراحی و درخت تصمیم بالینی با استفاده از مواد زیستی مختلف در جراحی پریودنتال ترمیمی برای نقص‌های استخوانی چندشاخگی و پسرفت. در نهایت، چشم‌اندازهای آینده در زمینۀ کاربردهای آتی از قبیل استفاده از مشتق ماتریس مینا برای درمان انواع نقص‌های افقی و ترکیب بسترهای کلاژنی مختلف و مشتق ماتریس مینا به منظور به حداکثر رساندن نتایج بهبود در نقص‌های پسرفت، ارائه خواهد شد.

زندگینامه

Daniel Rothamel از دانشگاه هاینریش-هین در دوسلدرف آلمان فارغ‌التحصیل شد و دکترای دندانپزشکی خود را با عنوان «روشی جدید برای اندازه‌گیری حساسیت دندان» دریافت کرد. او جراحی دهان را آموزش دید و دکترای خود را با عنوان «سازگاری زیستی، تجزیۀ زیستی و جنبه‌های آنژیوژنیک غشاهای کلاژن بومی و متقاطع» دریافت کرد. از سال 2002 تا سال 2007 به عنوان دستیار پژوهش در بخش جراحی دندان (پروفسور دکتر J. Becker) در دانشگاه هاینریش-هین در دوسلدورف آلمان کار کرد. در سال ۲۰۰۵، به عنوان داوطلب در درمانگاه جراحی پلاستیک و ترمیمی در سانکو، کاتماندو، نپال کار کرد و سپس در سال ۲۰۰۷ به استرالیا رفت تا دورۀ فوق‌دکترای خود را در بخش تحقیقات پاتولوژی و مولکولی دهان در بیمارستان وستمید دانشگاه سیدنی در استرالیا (با اعتبار DAAD) بگذراند. در سال ۲۰۰۸، Daniel Rothamel به آلمان بازگشت تا به عنوان دستیار پژوهش در بخش جراحی پلاستیک دهان و ماگزیوفاشیال (پروفسور دکتر دکتر J. Zoeller)، دانشگاه کلن، آلمان کار کند و دکترای خود را با عنوان «بازسازی نقص‌های فک با استفاده از بلوک‌های استخوانی اتوژن در ترکیب با عوامل رشد» دریافت کرد. Daniel Rothamel به دلیل علایق تحقیقاتی خود در زمینۀ بازسازی هدایت شدۀ استخوان، سطوح ایمپلنت، غشاهای کلاژن، مواد جایگزین استخوان و عوامل رشد شناخته شده است.

اهداف

پیش‌بینی و بازسازی ایمن نقص‌های استخوان و بافت نرم یکی از چالش‌زاترین روندها در ایمپلنتولوژی دندان است. هرچند استخوان اتوژن هنوز استاندارد طلایی محسوب می‌شود، نتایج مواد زیستی مختلفی مانند جایگزین‌های استخوان و غشاها در روندهای اگمانتاسیون زائدۀ آلوئولار قابل پیش‌بینی هستند. در حالیکه می‌توان با استفاده ازخاصیت آنژیوسلکتیویتی تراگذری غشاهای به کار رفته از بازسازی نقص‌های کوچکتر در داخل ریج کانتر حمایت کرد، اما نقص‌های بزرگتر به مواد زیستی جایگزین استخوان با حجم پایدار و سدهای ماندگار نیاز دارند. پریکارد طبیعی خوک به دلیل ساختار کلاژنی چند لایۀ خود نتایج قابل قبولی داشته است. بعلاوه، جایگزین‌های استخوانی موجود از لحاظ جنبه‌های بیومکانیکی تفاوت زیادی دارند، که پایداری حجمی، سرعت تشکیل استخوان، بازسازی گرافت و پذیرش بیمار را تحت تاثیر قرار می‌دهند. همچنین کیفیت محل گیرنده، اسئوژنیسیتی گرافت و زمان بهبودی مورد نظر تحت تاثیر قابلیت پیش‌بینی و پیامد بازسازی قرار دارد.

علاوه بر مواد زیستی اگمانتاسیون استخوان، ماتریس‌های کلاژنی خاصی نیز برای روندهای اگمانتاسیون بافت نرم به وجود آمده‌اند، از جمله ضخیم کردن لثه، وستیبولوپلاستی و پوشاندن پسرفت. برخلاف بافت نرم بیمار، استفاده از مواد زیستی با موربیدیتی محل دهنده همراه نیست.

اهداف

با هدف دستیابی به بهترین نتیجه بازسازی، در این سخنرانی در مورد جزییات اصول انتخاب ماتریس‌های کلاژنی متفاوت و مواد گرافت استخوانی مختلف منطبق با کاربرد، شکل نقص و وضعیت اولیۀ بیمار صحبت خواهد شد. گزینه‌های درمانی برای کاربردهای بالینی متداول مانند حفظ سوکت، که به دلیل دسترسی با گرافت‌های بافت نرم کلاژنی جدید به وجود آمده‌اند، با ذکر مثال‌های بالینی بیان خواهند شد.

زندگینامه

David L. Cochran فارغ‌التحصیل دانشگاه ویرجینیا است و D.D.S.، M.S. و Ph.D. خود در بیوشیمی را از کالج پزشکی ویرجینیا (MCV) دریافت کرده است. او دورۀ پریودونتولوژی را در دانشکدۀ دندانپزشکی هاروارد آموزش دید و مدرک فوق‌لیسانس دوم خود را همانجا اخذ کرد. پروفسور دکتر David L. Cochran، به تازگی، از دانشگاه برن در سوئیس دکترای افتخاری دریافت کرده است. در حال حاضر، دکتر Cochran استاد و رئیس بخش پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه مرکز علوم بهداشتی تگزاس در سن آنتونیو است. پیش از حضور در سن آنتونیو، دکتر Cochran مدیر تحصیلات تکمیلی پریودونتیکس در MCV بود. دکتر Cochran عضو تعداد زیادی از سازمان‌های دندانپزشکی حرفه‌ای و یک دیپلمات در هیات پریودونتولوژی آمریکا است. او عضو کالج دندانپزشکان آمریکا و کالج بین‌المللی دندانپزشکی است. دکتر Cochran مقالات و چکیده‌های علمی زیادی را در زمینه پریودونتیکس، بیوشیمی و ایمپلنت منتشر کرده است. او جوایزی را نیز، به دلیل فعالیت‌های پژوهشیش در سطوح ملی و بین‌المللی، دریافت کرده است. دکتر Cochran محقق فعال علوم پایه و بالینی است و از موسسه NIH-NIDCR و بخش خصوصی اعتباراتی را دریافت کرده است.

اهداف

بیش از ۲ دهه است که پروتیئن‌های ماتریس مینا استفادۀ بالینی دارند و تحقیقات گستردۀ بالینی و پیش‌بالینی آنها را مستند کرده‌اند. علی‌رغم توان زیستی بالای پروتئین‌های ماتریس مینا برای تحریک انواع سلول‌ها و بافت‌ها به سمت بازسازی و تشکیل بافت، تاکنون از توان این گروه از اجزا فقط برای درمان موفقیت‌آمیز کاربردهای پریودنتال استفاده شده است. پیشرفت‌های تحقیقاتی اخیر در زمینۀ پروتئین‌های ماتریس مینا به صورت مخلوط و یا بخشی از مخلوط، نشان می‌دهند که پروتئین‌های ماتریس مینا علاوه بر القا بازسازی پریودنتال، فرآیندهای مهم برای تشکیل، بلوغ و بازسازی استخوان، از قبیل تحریک استئوبلاست‌ها و سلول‌های بنیادی و افزایش رگ‌زایی را انجام می‌دهند. با توجه به این ویژگی‌ها، می‌توان پروتئین‌های ماتریس مینا را داوطلب‌هایی امیدبخش برای افزایش رشد استخوان و بلوغ استخوان در روندهای اگمانتاسیون بالینی استخوان در پریودونتولوژی و مهتمر آنکه در ایمپلنتولوژی دانست.

اهداف

در این سخنرانی، اشترومن®استئوگین به عنوان راه‌حل زیست‌شناختی جدیدی معرفی می‌شود که برای مخلوط کردن با مواد گرافت استخوانی و بسترهاي کلاژني تهیه و بهینه شده است تا به عنوان بخشی از روندهای اگمانتاسیون استخوان تشکیل استخوان را تحریک کند. همچنین مفهوم و منطق محصول، اجزا آن و ویژگی‌های زیست‌شناختی آن در تحریک فعالیت‌های فیزیولوژیکی مختلفی که از لحاظ بالینی به روندهای مختلف اگمانتاسیون استخوان مربوط هستند معرفی می‌شوند.