زندگینامه

پروفسور دکتر David L. Cochran فارغ‌التحصیل دانشگاه ویریجینیا است و D.D.S.، M.S. و Ph.D خود را در بیوشیمی از کالج پزشکی ویرجینیا (MCV) دریافت کرد. او در دانشکدۀ دندانپزشکی هاروارد در پریودنتولوژِی آموزش دید و همانجا مدرک فوق‌لیسانس دومش را دریافت کرد. اخیراً، از دانشگاه برن در سوئیس دکترای افتخاری دریافت کرده است. در حال حاضر، دکتر Cochran استاد و رئیس بخش پریودونتیک دانشکدۀ دندانپزشکی در دانشگاه مرکز علوم بهداشتی تگزاس در سن‌آنتونیو است. پیش از اشتغال در سن آنتونیو، پروفسور Cochran مدیر پریودنتیک تحصیلات تکمیلی در MCV بود. پروفسور Cochran عضو بسیاری از سازمان‌های دندانپزشکی حرفه‌ای و دیپلمة هیأت پریودنتولوژی آمریکا است. او عضو کالج دندانپزشکان آمریکا و کالج بین‌المللی دندانپزشکی است. پروفسور Cochran چندین مقاله و چکیدۀ علمی را در زمینه‌های مختلف پرویودنتال، بیوشیمی و ایمپلنت منتشر کرده است. او جوایزی را به دلیل کار تحقیقاتی خود در سطوح کشوری و بین‌المللی دریافت کرده است. پروفسور Cochran یک محقق علوم پایه و بالینی فعال است و اعتباراتی را از NIH-NIDCR و بخش صنعت خصوصی دریافت کرده است.

چکیده

موسسۀ اشترومن سابقۀ درازمدتی در نوآوری و تولید محصولات مبتنی بر علم دارد که منجر به بهبود مراقبت از بیمار شده است. پروفسور Reinhard Straumann موسسۀ اشترومن را در سال 1954 با دو آلیاژ فلزی نوآورانه‌ی مخصوص، که حق ثبت آنها را برای صنعت ساعت سوئیس گرفته بود، تأسیس کرد. در سال‌های 1960، Fritz Straumann، پسر Reinhard، شروع به کار با انجمن مطالعات فیکساسیون داخلی سوئیس (AO/ASIF) و موسسۀ تحقیقاتی آن کرد. این کار باعث شد بتواند موادی را طراحی کند و ایمپلنت‌هایی را بسازد تا در سراسر بدن به کار گرفته شوند. این همکاری باعث شد تا موسسۀ اشترومن به پیشروی جهانی در تولید وسایل فیکساسیون داخلی بدل شود. در سال‌های 1970، موسسۀ اشترومن، با همکاری دکتر André Schroeder از دانشگاه برن، شروع به تحقیق و تولید ایمپلنت‌های دندانی کرد. Schroeder و اشترومن متوجه شدند که تعویض دندان نیازمند تعاملی میان متالورژی، مکانیک و زیست‌شناسی است و به همین دلیل تحقیقی علمی را در زمینۀ مواد، اشکال و سطوح برای ایمپلنت‌های دندانی آغاز کردند. این مطالعات ادامه یافتند و نوآوری‌های بیشتری را در پی داشتند.

چنین نوآوری‌هایی منجر به تولید ایمپلنت سطح بافتی non-submerged و تولید سطح سندبلاست و اسید اچ شده‌ی SLA® و آخرین تکنولوژی سطح، یعنی سطح به لحاظ شمیایی فعال و اسئوکانداکتیو SLActive®، شدند. بعلاوه، اشترومن، به عنوان خبره‌ای باسابقه در حوزة فلز و نوآوری در فیکساسیون داخلی، مواد جدیدی را برای ایمپلنت‌های دندان تولید کرد که آلیاژ فلزی نوین تیتانیوم/زیرکونیوم Roxolid® و ایمپلنت جدید سرامیک به رنگ دندان اکسید زیرکونیوم ، که به طور خاص برای ایجاد سطحی شبیه SLA® موسوم به سطح ZLA™ ساخته شده است، از آن جمله است. ایمپلنت‌های Roxolid® با سطح SLActive®، به دلیل قدرت منحصربه‌فرد و واکنش‌گری/ استئوکانداکتیویتی بالا، که تولید ایمپلنت‌هایی با قطر و طول کوتاه‌تر را ممکن کرده است، استانداردی جدید را در صنعت ایمپلنت به وجود آورده‌اند. به همین ترتیب، ایمپلنت اکسید زیرکونیا، با سطح اسئوکانداکتیو بالای خود و رنگی که تطابق بهتری با بافت‌های طبیعی دارد، استاندارد جدیدی را در حوزه‌های زیبایی‌شناختی مطرح کرده است. این نوآوری‌ها، که بر اساس آخرین شواهد علمی به وجود آمده‌اند، همان تکامل طبیعی محصولات موسسۀ اشترومن است: مؤوسسه‌ای که در آن کشف و تولید محصول برای مراقبت از بیماران از بیش از 60 سال پیش ادامه دارد!

زندگینامه

استاد تمام‌وقت و مدیر پزشکی در بخش جراحی دهان، فک و صورت و پلاستیک در دانشگاه ماینز گوتنبرگ. از سپتامبر سال 2009، دانشیار کمکی در دانشکدۀ دندانپزشکی دانشگاه کیونگ هی، سئول، کره.

فارغ‌التحصیل پزشکی و وابسته به دانشگاه ماینز برای بیش از 10 سال. تمرکز بالینی و علمی اصلی او دندانپزشکی ایمپلنت است که شامل مطالعات بالینی و تحقیقات پایه است. زمینه‌های کار بالینی عبارتند از بیماران با شرایط خاص با عوامل خطر یا نقص موضعی استخوان، همچنین بازسازی‌های تومور و شکاف. او بیش از 100 مقاله در مجلات معتبر منتشر کرده و عضو بخش ITI آلمان است. در سال‌های 2006 و 2010، جایزۀ «بهترین استاد در دانشکدۀ پزشکی» را کسب کرد. از سال 2012، او از سخنرانان مرکز پزشکی دانشگاه، با تمرکز بر موضوع BiomaTiCS (مواد زیستی، بافت‌ها و سلول‌ها)، است.

چکیده

ابعاد ایمپلنت در سال‌های اخیر مرکز توجه مباحث بالینی بوده است. تعدیل سخت‌افزاری با آلیاژهای جدیدی مانند Roxolid و تغییر در طراحی گردن ایمپلنت علاقۀ زیادی را در این زمینه به وجود آورده است. به ویژه، کاهش احتمالی نرخ اگمانتاسیون علاقۀ زیادی را به خود جلب کرده است و احتمالاً موربیدیتی و هزینه‌های بیمار را کاهش می‌دهد. امسال، کنفرانس ITI کاربردهای بالینی ایمپلنت‌های با قطر کم را تعریف کرده است. به این ترتیب، تعریف جداگانه‌ای از کاربردهای ایمپلنت های یک‌تکه، معروف به «مینی ایمپلنت»، در مقایسه با ایمپلنت‌های دو تکۀ استاندارد، مطرح شد. ایمپلنت‌های کم قطر دوتکه‌ای 3.3 تا 3.5 میلی‌متری، با توجه به کاربردشان در نواحی «با تحمل بار زیاد»، در مرکز توجه قرار گرفته‌اند. در این سخنرانی، بیانیۀ بسیار جدید ITI مبتنی بر یک مطالعۀ جدید مروری از مقالات، ارائه خواهد شد. 

زندگینامه

علاقۀ علمی اصلی پروفسور Christoph Hämmerle به جنبه‌های زیست‌شناختی و پروتزی درمان با ایمپلنت‌های دندانی است. تمرکز بالینی وی بر درمان جامع بیماران پیچیده، با بی‌دندان جزئی و کاربرد همۀ گزینه‌های موجود در دندانپزشکی ترمیمی است. به عنوان رئیس بخش پروستودنتیک ثابت و متحرک و علم مواد دندان، او بر زمینه‌های تحقیقاتی مختلفی نظارت می‌کند. پروفسور Hämmerle در هیأت علمی چندین انجمن حرفه‌ای حضور دارد. مقالات علمی متعددی را منتشر کرده و سخنرانی‌های بین‌المللی زیادی را انجام داده است.

چکیده

تندرستی بیمار در مرکز توجه دندانپزشکی ایمپلنت جدید قرار دارد. موفقیت درمان و نگهداری درازمدت نتیجه دو عامل مهم هستند. استرس ناشی از درمان که به بیمار وارد می‌شود نیز به همان میزان اهمیت دارد. گرایش به مسیرهای درمانی که با موربیدیتی، هزینه و زمان کمتری همراه هستند رو به افزایش است. در این راستا، حجم زیادی از شواهد نشان می‌دهند که ایمپلنت‌های با طول کوتاه‌تر از نرمال به پیامدهای بالینی موفقیت‌آمیز منجر خواهند شد. پزشک اغلب با استخوانی مواجه می‌شود که، بدون روش‌های اگمانتاسیون همزمان، اجازۀ جاگذاری ایمپلنت را در موقعیتی که به لحاظ پروتزی ایده‌آل باشد، نمی‌دهد. حتی اگر روش‌های اگمانتاسیون موفقیت‌آمیز باشند، با افزایش چشمگیری موربیدیتی و هزینه و زمان درمان همراه هستند. بر اساس شواهد اخیر، ایمپلنت‌های کوتاه با سطوح زبر، نرخ‌های ماندگاری مشابهی با ایمپلنت‌های با طول استاندارد دارند. بنابراین، ایمپلنت‌های کوتاه جایگزینی بر روندهای اگمانتاسیون در وضعیت‌های مختلف بالینی هستند و در موارد مختلف دیگری نیز به وفور استفاده می‌شوند. مزایای احتمالی مربوط به ایمپلنت‌های کوتاه عبارتند از: نیاز به روش‌های تشخیصی ضروری کمتر (مثلا DVT) ، خطر پایین آسیب به ساختارهای مجاور (ریشه، اعصاب، عروق، سینوس‌ها)، اجتناب از روش‌های اگمنتاسیون بزرگ، مهارت تشخیصی و جراحی کمتر، موربیدیتی کمتر بیمار، عوارض کمتر، هزینه‌های کمتر، زمان درمان کوتاه‌تر.

زندگینامه

دکتر Gahlert در دانشگاه فرایبورگ آلمان تحصیل کرد و دیپلم دندانپزشکی خود را همانجا گرفت.  او دکترای میکروبیولوژی تجربی دارد و در بخش جراحی دهان درمانگاه دانشگاه فرایبورگ کار کرده است و در جراحی دنتوآلوئولار، پریودنتولوژی و دندانپزشکی ایمپلنت آموزش تکمیلی دیده است.

در سال 1990، دیپلم خود در جراحی دندان را دریافت کرد و به مطب  پروفسور دکتر Heinz Kniha در مونیخ ملحق شد و تمرکزش را بر دندانپزشکی ایمپلنت و پریودنتولوژی قرار داد.

او عضو گروه بین‌المللی ایمپلنتولوژی (ITI) است و عضو کمیسیون توسعۀ آن بود. در سال 2001، او اولین طرح توسعۀ مربوط به ایمپلنت سرامیکی را درد دانشگاه فنی مونیخ شروع کرد.

از سال 2011، عضو درمانگاه دانشگاهی بازل است و در آنجا با منطقۀ تحقیقاتی با تکنولوژی نوین بیمارستان دانشگاه بازل، تحت رهبری پروفسور Hans Florian Zeilhofer، همکاری علمی می‌کند. طی همکاری با درمانگاه دندانپزشکی دانشگاه برن، موسسۀ آناتومی دانشگاه مونیخ و مرکز سلامت پزشکی در سن آنتونیو، تحت رهبری پروفسور دکتر David Cochran، تحقیقات دیگری انجام داده است.

چکیده

ایمپلنت‌های سرامیکی، بدون دی‌اکسید زیرکونیوم، طی سال‌های اخیر در مرکز توجه قرار گرفته‌اند. در حال حاضر، می‌توان ایمپلنت‌های سرامیکی را، در مقایسه با ایمپلنت‌های تیتانیومی شناخته شده، به عنوان جایگزینی باارزش در طبابت بالینی به کار برد. ایمپلنت‌های دندان سرامیکی فرصت‌های بالینی جدیدی را به وجود می‌آورند که درمان موارد زیبایی دشوار یا بیماران با نیازهای خاص از آن جمله هستند.

سطوح با زبری ریز یکی از عوامل اصلی برای پیش‌بینی و موفقیت اسئواینتگریش برای ایمپلنت‌های تیتانیومی هستند. سطح ایمپلنتی خاصی، که ویژگی‌های سطحی مشابه سطح SLA که کاملاً آزمایش‌شده است، برای ایمپلنت‌های سرامیکی تهیه شده است. در مطالعات پیش‌بالینی اخیر، پاسخ بیومکانیکی و بافت‌شناسی بافت استخوان به ایمپلنت سرامیکی جدید با ایمپلنت‌های تیتانیومی معتبر دارای سطح SLA مقایسه شده است. نتایج ابداً هیچ تفاوت معناداری را به‌لحاظ آماری بین دو ماده نشان نداد، و این موضوع حاکی از عملکرد عالی اسئواینتگریش برای ایمپلنت‌های سرامیکی بود.

بعلاوه، عملکرد بالینی این ایمپلنت دندان سرامیکی از طریق یک کارآزمایی آینده‌نگر چندمرکزی ارزیابی شد. نرخ‌های موفقیت و ماندگاری 97.6 درصد و نتایج زیبایی رضایت‌بخش پس از یک سال، نشان‌دهندۀ پتانسیل استفادۀ بی‌خطر و قابل‌پیش‌بینی ایمپلنت‌های دندانی سرامیکی در کاربردهای بالینی است.